Ik bij Achmea

Mijn naam, Beyza Şahin, weerspiegelt een aantal aspecten van mijn identiteit. Ik ben een Nederlandse vrouw met een multiculturele achtergrond. Sinds kort ben ik begonnen als stagiaire Culturele Diversiteit & Inclusie bij Achmea. Naast mijn stage studeer ik Personeelswetenschappen in Tilburg, en ik heb bewust voor Achmea gekozen. De grootste verzekeringsmaatschappij van Nederland, waarin de mens centraal staat. Hier is je opleiding of ervaring dus niet het enige dat telt, maar ook wie jij daadwerkelijk bent als persoon. En dat heb ik al gemerkt in de kennismakingsgesprekken die ik in de afgelopen periode heb gevoerd, waarin collega’s oprechte interesse tonen in wie ik ben en wat ik doe.

Vooroordelen

Naast mijn naam, laat mijn uiterlijk zien welke identiteit ik heb. Ik voel me zo vrij als een vogel als ik aan de hele wereld kan laten zien wie ik zowel van binnen als van buiten ben. Wie wil er nou niet dichtbij zichzelf staan? Maar de mix van Nederlandse, multiculturele en religieuze uitingen brengt extra voorzichtigheid met zich mee. In sommige gevallen komen er vragen in mij op. Welke vooroordelen gaan er nu los bij mijn gesprekspartner als ze mijn Turkse naam en hoofddoek zien tijdens een sollicitatiegesprek of beoordeling voor een hogere positie? Kan ik dromen van een topfunctie of moet ik deze laten varen voor mijn authenticiteit? De antwoorden van deze vragen blijven een opdracht voor ons allemaal.

Eenzaamheid

Het is vandaag 8 maart Internationale Vrouwendag. Dit is een dag waarop het gaat over vrouwenrechten. Als ik om mij heen kijk, zie ik steeds meer vrouwen op het podium. Ik krijg hierdoor hoop in de toekomst, ook in het cultureel diverse organisatie. Binnen Achmea worden er evenementen georganiseerd voor vrouwen naar of in de top. Ik merk dat ik meteen vraagtekens krijg over wie deze vrouw is, wat zal ze meegemaakt hebben tijdens het beklimmen van de top en hoe zorgt ze ervoor dat ze overeind blijft staan? Allemaal vragen waarvan ik de antwoorden zoek bij vrouwen in de top. Maar nu blijft het lastig om mijzelf te herkennen in de vrouw op deze positie. Zij is wit met blauwe ogen en heeft blond haar. Eenzaamheid gaat gepaard met de reis naar de positie die ik ambieer. Want nu zijn er maar weinig in de top die ook de voorzichtigheid hebben gevoeld tijdens het bouwen van vertrouwen met de mensen om zich heen.

Ik ben erg benieuwd naar wie jij bent en waarom er volgens jou meer vrouwen met een culturele achtergrond in de top moeten komen?

Liesbeth van der Kruit (directeur MvO):

Dag Beyza, ik ben zo’n vrouw met blauwe ogen en blond haar – als is dat tegenwoordig verf om mijn grijze haar te verbergen. Toen ik jong was – dat is best lang geleden – was Nederland veel minder divers dan nu. Ik zag er niet anders uit dan de rest, maar ik was een meisje met een goed stel hersens dat ‘door wilde leren’. Dat was in die tijd niet bepaald de normaalste zaak van de wereld. Veel volwassenen in mijn omgeving vonden dat onzin. Toen ik economie ging studeren in Groningen waren er van de ruim 300 eerstejaars maar vier meisjes. De redactie van de krant waar ik later ging werken als economisch redacteur was ook een mannenbolwerk. De tweede feministische golf domineerde mijn studententijd en de in de decennia die daarop volgden, zag je gelukkig steeds meer vrouwen boven komen drijven in beroepen die tot dan toe voor mannen waren gereserveerd. We werden dokters, advocaten, economen, journalisten, politici en soms ook directeuren.

Het glazenplafond

Mooi natuurlijk, maar er zit nog steeds een ruw randje aan deze doorbraak. Vrouwen wordt op een andere manier de maat genomen. Leiderschapskwaliteiten worden als mannelijk gekwalificeerd. Dat betekent – kort door de bocht geformuleerd – dat je óf niet goed genoeg bent als leider óf een gemankeerde vrouw bent. Dat is een barrière naar de top: het glazenplafond. Er zijn genoeg vrouwen op de werkvloer om de stap naar de top te maken, maar de doorstroming stokt.

Wij krijgen de vraag hoe we onze carrière combineren met kinderen, mannen niet. Recent onderzoek van de Groene Amsterdammer laat zien dat vrouwelijke politici heel anders bejegend worden (met name op sociale media, maar ook in directe mailtjes) dan hun mannelijke collega’s, namelijk vernederend, grof en seksistisch. En als deze vrouwelijke politici een andere etnische achtergrond hebben krijgen ze het dubbel voor hun kiezen.

Herkenning

En zo kom ik dan bij het tweede deel van jouw vraag: moeten er meer vrouwen met een culturele achtergrond in de top komen? Ja, daar zouden we wel heen moeten, want rolmodellen helpen altijd. Maar culturele diversiteit is zo mogelijk nog lastiger dan genderdiversiteit. Het begint er mee dat wij veel meer collega’s krijgen waarin jij je ook kunt herkennen. Mannen en vrouwen. Zo ontstaat er een kweekvijver die groot genoeg is om door te stromen naar hogere posities, hopelijk zonder een glazen plafond. Daar moeten onze inspanningen denk ik op gericht zijn. Maar dat ontslaat ons niet van de plicht om ondertussen ook te zoeken naar vrouwen met een ‘culturele achtergrond’ die deze stap nu al kunnen maken, omdat dit ook helpt met het aantrekken van divers talent.

Jij hebt het over eenzaamheid. Kun je daar iets meer over vertellen?

Beyza Şahin (Stagiaire Culturele Diversiteit & Inclusie):

Zelfreflectie. 

Ik voel me het meest eenzaam als ik het glazenplafond eerder in mijn loopbaan tegenkom dan bij vrouwen uit de meerderheidsgroep in de top. Omdat de obstakels een andere vorm krijgen en er weinig rolmodellen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. In het wetenschappelijk onderzoek wordt dit fenomeen ook wel intersectionele onzichtbaarheid genoemd, waarin experts binnen genderdiversiteit zich weinig bezig houden met culturele verschillen in de gendergroep. Het gemis aan herkenning en erkenning zorgt ervoor dat er telkens een strijd is om vertegenwoordigd te worden. Maar, ik denk dat we heel ver komen als we onszelf telkens de vraag stellen: hoe zou de situatie eruit zien en hoe zou ik deze vrouw benaderen als ze andere kenmerken had? In andere woorden, zelfreflectie! Het is daarom heel fijn dat ik ergens werk waar het besef voor meer multiculturele vrouwen in de top zal zijn  – de eerste stap in de juiste richting – aanwezig is.

Namens Liesbeth en Beyza,

Een hele fijne week!